O GRITO DA TERRA

Imagem: http://comotdevoluiu.files.wordpress.com/2010/04/imagem2.jpg

Ahinsa!

Ahinsa!

Sergio de Sersank Desde as eras primitivas a Terra se nutre do fluido cósmico que abre-lhe entranhas, percorre-lhe inteira. Na etérea poeira de luz das estrelas o fluido lhe vem. Inunda-a de vida esse mágico bem. O sangue dos seres que surgem e passam noutros que, em ciclo ascendente, sustém. O espírito de Gaia canta na Natureza a música do Infinito. Em culto à beleza, exalta essa Fonte da Vida que a anima. e que  ela sublima ao multiplicá-la no espaço irrestrito. Mas traz no seu canto uma ária bem triste. Sofre os excessos dos filhos ingratos. Está no limite. Dá mostras de seus sucessivos maus tratos. Lamentavelmente, comovem a poucos, por certo, aos melhores os duros apelos que emite. Gaia está farta de sangue, farta dos homens, talvez, porque não cessa a ganância, porque não cessa a violência , esses cancros resultantes da insensatez. Ciclônico éolo a bramir, convulsiona o oceano, rebenta do solo, feroz.  Sofrem-lhe muitos a fúria. Ouvem-lhe muitos a voz.  Há os que riem e bebem e comem, com as mãos manchadas de  sangue. Sabem que a Terra prescinde do homem. Nenhuma voz os confrange.     (Da coletânea “ESTADO DE ESPÍRITO”)

Serĝjo de Sersank De la primitivaj tempoj - kia profunda mister’! - el kosma emanaĵo, kiu  plene ĉirkaŭas kaj ĝin trapenetras,  nutriĝas  la Ter’. Simile al l’etera pulvo, devenas tiu ĉi fluido                        el la senfina stelar’ kaj ĝi alportas la vivon - miraklo ja sen kompar’.                                   La sango de ĉiu estaĵo, tuj naskita jam  pasanta, transfuzas Gaja en aliaj, tio ĉi en ciklo kreskanta. Tial, la animo de Gaja aŭdigas en la Naturo la muzikon de l’ Senlim’. Tiele, ŝi laŭdas la dian belecon de l’ Vivofonto kiu vigligas ŝîn kaj kiu sublimigas ŝî per disdonad’ en ritmo intensa, eble sen fin’.                                                     Tamen, la kanto de Gaia nune fariĝas ia tristega ario. Pro tio ke agresojn de nedankaj filoj jam multe suferas, nun ŝi kantadas en frua agonio.                                                                             Ve, bedaŭrinde, nur kelkajn homojn la plibonajn, certe, kortuŝas  la petoj, kiujn, averte, elĵetadas  ŝi .                                                                 Jam Gaja satiĝis je sango. Eble je la homoj ankaŭ  satiĝas,          ĉar  ne ĉesiĝas la homa perforto, eĉ la homa ambici’ ne ĉesiĝas. Ho, furnaj ŝankroj de l’ homa nesci’! Ciklona Eolo, blekante feroca, diskrevas el  la subgrundo, agitas la maron, subite.        Multaj suferas sian furozecon, multaj aŭdiĝas  sian voĉon, aflikte. Ja multaj malgraŭe ridegas kaj drinkas kaj manĝas, je sango malpurajn havante la manojn . Tiuj sciadas: la Ter’  sin aranĝas: neniel bezonas la homojn. Tamen, nenia voĉ’ ilin tuŝas. Nenia far’ ilin ŝanĝas.    (El la poemaro “SPIRITOSTATO”)