Resim & Fotograf -Murside & OZER
Natureza
Do livro da natureza,
grande parte não foi lida,
e nela o Autor, com certeza,
conta o segredo da vida.
(da coletânea de Sersank)
Ahinsa!
|
Ahinsa!
|
Sergio de Sersank
Desde
as eras primitivas
a
Terra se nutre
do
fluido cósmico
que
abre-lhe entranhas,
percorre-lhe
inteira.
Na
etérea poeira
de
luz das estrelas
o
fluido lhe vem.
Inunda-a
de vida
esse
mágico bem.
O
sangue dos seres
que
surgem e passam
noutros
que, em ciclo
ascendente,
sustém.
O espírito de Gaia
canta na Natureza
a música do Infinito.
Em culto à beleza,
exalta essa Fonte
da Vida que a anima.
e que ela
sublima
ao multiplicá-la
no espaço irrestrito.
Mas traz no seu canto
uma ária bem triste.
Sofre os excessos
dos filhos ingratos.
Está no limite.
Dá mostras de seus
sucessivos maus tratos.
Lamentavelmente,
comovem a poucos,
por certo, aos melhores
os duros apelos que emite.
Gaia está farta de sangue,
farta dos homens, talvez,
porque não cessa a ganância,
porque não cessa a violência ,
esses cancros resultantes
da insensatez.
Ciclônico
éolo a bramir,
convulsiona
o oceano,
rebenta
do solo, feroz.
Sofrem-lhe
muitos a fúria.
Ouvem-lhe
muitos a voz.
Há
os que riem e bebem e comem,
com
as mãos manchadas de sangue.
Sabem
que a Terra prescinde do homem.
Nenhuma
voz os confrange.
(Da
coletânea “ESTADO DE ESPÍRITO”)
|
Serĝjo de Sersank
De
la primitivaj tempoj -
kia
profunda mister’! -
el
kosma emanaĵo,
kiu plene ĉirkaŭas
kaj
ĝin trapenetras,
nutriĝas la Ter’.
Simile
al l’etera pulvo,
devenas
tiu ĉi fluido
el
la senfina stelar’
kaj
ĝi alportas la vivon -
miraklo
ja sen kompar’.
La
sango de ĉiu estaĵo,
tuj
naskita jam pasanta,
transfuzas
Gaja en aliaj,
tio
ĉi en ciklo kreskanta.
Tial, la animo de Gaja
aŭdigas en la Naturo
la muzikon de l’ Senlim’.
Tiele, ŝi laŭdas la dian belecon
de l’ Vivofonto kiu vigligas ŝîn
kaj kiu sublimigas ŝî per disdonad’
en ritmo intensa,
eble sen fin’.
Tamen, la kanto de Gaia
nune fariĝas ia tristega ario.
Pro tio ke agresojn de nedankaj filoj
jam multe suferas,
nun ŝi kantadas en frua agonio.
Ve, bedaŭrinde, nur kelkajn homojn
la plibonajn, certe, kortuŝas la petoj,
kiujn, averte, elĵetadas ŝi .
Jam Gaja satiĝis je sango.
Eble je la homoj ankaŭ satiĝas,
ĉar ne ĉesiĝas
la homa perforto,
eĉ la homa ambici’ ne ĉesiĝas.
Ho, furnaj ŝankroj de l’ homa nesci’!
Ciklona
Eolo, blekante feroca,
diskrevas
el la subgrundo,
agitas
la maron, subite.
Multaj
suferas sian furozecon,
multaj
aŭdiĝas sian voĉon, aflikte.
Ja
multaj malgraŭe
ridegas
kaj drinkas kaj manĝas,
je
sango malpurajn havante la manojn .
Tiuj
sciadas: la Ter’ sin aranĝas:
neniel
bezonas la homojn.
Tamen,
nenia voĉ’ ilin tuŝas.
Nenia
far’ ilin ŝanĝas.
(El la poemaro “SPIRITOSTATO”)
|